Współczesna szkoła uczestniczy w procesie globalizacji, której skutkiem jest m.in. uniformizacja stylów życia, migracje, potrzeba dialogu międzykulturowego. Szkoła stała się dzisiaj ministrukturą społeczną, w której dokonuje się integracja przedstawicieli różnych kultur. Budowanie relacji „ja-obcy” na płaszczyźnie edukacyjnej w odniesieniu do dziecka pozwala przypuszczać, że wiedza pozbawiona stereotypów, postawa tolerancji wobec „obcego” staną się podstawą prawidłowo funkcjonującego społeczeństwa, rozumiejącego różnorod-ność kulturową jako naturalne zjawisko społeczne. Szkoła zatem ponosi odpowiedzialność za wypracowanie strategii wychowawczych, które pozwolą na przyjęcie wielokulturowości i stworzenie warunków dla międzykulturowego uczenia się. Jest to możliwe przy kształtowaniu określonej kultury szkoły rozumianej jako proces, w którym tworzy się swoisty dla szkoły system wartości, oczekiwań, kody językowe i obyczajowość. Kultura szkoły w warunkach różnorodności kulturowej jej podmiotów ma szansę na szczególny rodzaj kreacji, co wynika z włączenia w jej system funkcjonowania i regulacji wewnętrznej elementów obcych kultur. Wzbogacają one szkołę w nową symbolikę, rytualizację oraz budują tożsamości jej podmiotów, ich kompetencje kulturowe, co w rezultacie tworzy nową jakość, styl i modele jej pracy.