Przedmiot i cel pracy: Kryzysy związane z COVID-19 oraz kryzysy energetyczne z lat 2021–2022 rzucają nowe światło na odporność miejską. Przed miastami stoi o wiele więcej wyzwań i wstrząsów zewnętrznych. Celem niniejszego badania jest zmierzenie odporności miejskiej. Materiały i metody: W tym celu opracowano złożony wskaźnik składający się z trzech składowych odporności (społecznej, ekonomicznej i środowiskowej) zwany Złożonym Wskaźnikiem Odporności. Zastosowano go do badań osadnictwa węgierskiego w wybranych latach (2000, 2006, 2012, 2018). Na podstawie uzyskanych wyników przeprowadzono dalszą analizę. Strukturę przestrzenną odporności miejskiej bada się na dwa sposoby. W pierwszej kolejności zbadano przestrzenne zróżnicowanie miast w czterech wybranych latach za pomocą względnego wskaźnika rozpiętości, czyli różnicy między najwyższą a najniższą wartością dla miasta względem średniej. Następnie, wzorce przestrzenne odwzorowano za pomocą jednego z najczęściej stosowanych wskaźników autokorelacji przestrzennej, tak zwanego Lokalnego Współczynnika Morana I. Kolejnym krokiem jest utworzenie pięciu skupień, aby podkreślić różnice między grupami pod względem liczby ludności i dochodu na mieszkańca w wybranych latach oraz przeanalizować rolę odporności w zmianie tych wskaźników. Wyniki: Identyfikacja tych grup dostarcza ważnych informacji dla planowania i polityki przestrzennej. Węgierskie osadnictwo również sklasyfikowano na podstawie Złożonego Wskaźnika Odporności. Wyniki wskazują, że odporność miejską można mierzyć za pomocą złożonego wskaźnika (Złożonego Wskaźnika Odporności), a dalszych informacji dostarczają składowe odporności społecznej, ekonomicznej i środowiskowej. W węgierskiej sieci miejskiej najbardziej odpornymi elementami są Budapeszt, niektóre ośrodki regionalne, niektóre stolice powiatów, obszar metropolitalny Budapesztu oraz najbardziej rozwinięte małe i średnie miasta w Kraju Zadunajskim. Wnioski: Różnica w Złożonym Wskaźniku Odporności między miastami zwiększa się w czasie, w wyniku czego skupienia Lokalnego Współczynnika Morana I stają się węższe. Tempo zmian dochodu jednostkowego i jego względna rozpiętość mają przeciwny znak do odporności. Wraz ze wzrostem odporności średnia zmiana dochodu i jego względna rozpiętość maleje, a w rezultacie zwiększa się stabilność.