W opracowaniu przedstawiono wybrane aspekty oceny potencjału turystycznego gmin w kontekście kształtowania ich konkurencyjności. Na tle rozważań teoretycznych zaprezentowano własną propozycję pomiaru potencjału turystycznego gmin wiejskich, stanowiącą modyfikację metody G. Gołembskiego. Dokonane przez autorkę zmiany wynikają głownie ze specyfiki obszarów wiejskich oraz postępu technologicznego. Przedstawione wartości mierników charakteryzujących atrakcyjność turystyczną podkarpackich gmin wskazują na wysokie potencjalne możliwości rozwoju turystyki wiejskiej. Niestety, mimo że w ujęciu ilościowym Podkarpacie znajduje się na dość wysokiej pozycji w skali kraju, to jednak mało atrakcyjna oferta jakościowa sprawia, że turystyka wiejska jest mało konkurencyjna na tle innych regionów. Najczęściej szanse rozwoju turystycznego przypisuje się zasobom endogenicznym, w tym zwłaszcza przyrodniczym i kulturowym. Tymczasem doświadczenia innych regionów wskazują, że o sukcesie obszaru recepcji przesądzają już nie tylko atrakcje przyrodnicze czy dziedzictwo kulturowe, ale coraz częściej kreatywność, umiejętność współpracy oraz determinacja osób i podmiotów zaangażowanych w rozwój turystyki wiejskiej. Wśród wielu decyzji oraz działań o charakterze strategicznym i organizacyjnym, zdaniem autorki w oparciu o przeprowadzone badania można wskazać sześć zasadniczych elementów podnoszących konkurencyjność turystyczną (tzw. 6 „P” turystyki wiejskiej): partycypacja społeczna, pomysły, pozycjonowanie, partnerstwo, pakietowanie oferty oraz promocja.