Partnerstwo publiczno-prywatne jest metodą realizowania zadań publicznych samorządów. Z punktu widzenia podejmowania decyzji o wyborze takiego rozwiązania ważny wydaje się być również aspekt rachunkowy. W szczególności istotna wydaje się być kwestia obowiązków, jakie nałożone są na strony takich umów w zakresie rozwiązań ewidencyjnych, ujmowania aktywów, przychodów oraz ujawniania informacji w sprawozdaniach. Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości nie uregulowała specyfiki takich umów. Jednostki mogą w tej sytuacji stosować krajowe standardy rachunkowości, a w przypadku ich braku - międzynarodowe standardy rachunkowości. Stąd możliwość stosowania w Polsce Interpretacji 12 Umowy na usługi koncesjonowane, wydanej przez Komitet do spraw Interpretacji Międzynarodowej Sprawozdawczości Finansowej. Interpretacja dotyczy wyłącznie koncesjobiorcy. Określa ogólne zasady ujmowania i wyceny zobowiązań i praw pochodnych zawartych w umowach na usługi koncesjonowane, a w tym dwa istotne zagadnienia: praw koncesjobiorcy do infrastruktury oraz ujmowania i wyceny wynagrodzeń umownych. W zależności od niepewności, na którą jest narażony koncesjobiorca w odniesieniu do uzyskania przyszłych przychodów otrzymywanych na mocy umowy koncesji, Interpretacja 12 rozróżnia dwa sposoby ujmowania przychodów: model składnika aktywów finansowych oraz model składnika wartości niematerialnych. Model składnika aktywów finansowych będzie miał zastosowanie wtedy, gdy koncesjobiorca ma bezwarunkowe prawo umowne do otrzymania środków pieniężnych lub innych aktywów finansowych od koncesjodawcy. Model składnika wartości niematerialnych z kolei będzie zastosowany w sytuacji, gdy koncesjobiorca otrzyma prawo pobierania opłat od użytkowników usługi. To prawo nie jest równoznaczne z prawem do otrzymania środków pieniężnych. W praktyce może wystąpić sytuacja powiązania obu rozwiązań i wtedy trzeba będzie połączyć oba modele, ujmując każdy rodzaj składnika wynagrodzenia odrębnie